- Kadir Usta, buraya gel! Kadir Usta'nın sırtı Yağız Bey'e dönüktü ama geldiğini göz ucuyla görmüştü. Yağız Bey, idare binasını fabrikaya bağlayan kapının yüksek beton sahanlığında ince, uzun bedeniyle duruyordu. Öfke içindeydi. Sol yumruğu belinde, yırtık bir sesle bağırmıştı: - Kadir Usta, buraya gel! Kadir Usta duymazlıktan geldi. Tulumundan çıkartıp düdüğünü üfledi. Fabrikanın uğultusu içinde düdük sesi fısıltı halinde dağıldı. Bin metre karelik fabrikanın dört ayrı köşesinden, dört ustabaşı düdüklerini çıkarıp çaldılar. Dört nefes fısıltı yeterli gelmişti. Bu bir parolaydı. Bir anda fabrika ölü sessizliğine gömüldü. Ne varsa durmuştu: frezeler, tornalar, keski makineleri, takım tezgahları, elektrikli matkaplar, mengeneler, kolan motorları, kolan kayışları, pervaneler, delme, biçme, bükme makineleri, cilalama, laklama dolapları, motorlu ağır presler, körükler, kanatlar, kayışlar... Bin metre karelik fabrika, bir anda, çelik demir karışımı bir külçe oldu. Yaklaşık iki yüz işçi, elleri mavi tulum ceplerinde, başları önlerinde, balmumundan yapılmış birer heykel gibi duruyordu. Kurulduğundan bu yana fabrikanın uğultusu hiç kesilmemişti. Gece de sürerdi. Sabah olunca gündüz vardiyası işi alır, uğultu kesilmez, bahçeye yayılır, idare binalardan duyulurdu. Uğultusu hiç kesilmeyen fabrika, bir anda, boğazlanarak öldürülmüş, morarmış cesede dönmüştü. Dönümlere yayılmış arazinin ortasındaki fabrikanın içini hiç görmemiş mahalleli için fabrika sadece derin, sağır bir uğultuydu. Bu uğultu, fabrika arazisindeki idare binalarını aşıp Demir Bey İlkokulu'nun bahçesine, oradan mahalleye yayılırdı. Çevrede yaşayanların hayatlarına öylesine sinmişti ki, uğultu birden durunca, nefeslerinin kesildiğini sandılar. Sanki evren sonsuz bir ıssızlığa gömülmüştü. Okulun bahçesinde çocuklar oyunlarını durdurdu, gözlerini belertip fabrikaya bakakaldılar. Mahalle bakkalının elindeki dirhemler terazinin kefesine düştü...

---